محدودیتهای سکولاریسم

پرسشی بی ‏پروا: آیا ممکن است آرمان مردم گرایانه سکولاریسم، اعتقادی به ظاهر بدیهی باشد که کثرت گرایی آزاداندیشانه دموکراسی را آن گونه که اکنون تجربه‏اش می ‏کنیم، تهدید کند؟ پاسخی احتمالی: این شک به سکولاریسم را به یاری این واقعیت می ‏توان توجیه کرد که اغلب سکولاریست‏ها، سکولاریسم را بدون تفکر تقدیس می ‏کنند. شعار «بی سکولاریسم، دموکراسی ناممکن» از نظرشان شعاری مقدس است. سکولاریست‏ها گمان می‏کنند در طول چند نسل گذشته، اوهام دینی به تدریج از میان رفته‏اند و این باعث بسی خوشبختی است؛ چرا که جداسازی احساسات دینی از حوزه هایی چون: حقوق، حکومت، سیاست حزبی، و آموزش و پرورش ـ جدایی کلیسا از دولت ـ مردم را از تعصبات نامعقول رها نیده و موجب ارتقای تحمل و بردباری روشنفکرانه می ‏شود، که این خود، جزء تفکیک ‏ناپذیر دموکراسی کثرت‏ گرا است. به علاوه، سکولاریست‏ها می ‏پندارند خلاء ناشی از رخت بربستن خدا از زمین را می‏توان با اعتقاد به اینکه جدایی کلیسا از دولت و تحدید باورهای دینی به محیط ‏های خصوصی جایگزینی برای خدایند، پرکرد. جست و جوی نوین برای معنای فردی و رستگاری را می‏توان در قالب «دین ناپیدا»ی «بیان خود» و «تحقق خود» ریخت (توماس لوکمن). سکولاریست‏ها می‏گویند تمایلات دین زدایانه  [secularsing]در واقع به تدریج جزء مسلمات زندگی نوین شده و مردم را قادر می‏سازد تا بتوانند در هر کجا زندگی‏ای کم تعصب‏تر و عاقلانه‏تر را پی ‏ریزی کنند. همچنین، این گرایشهای دین زدایانه، مردم را یاری می‏دهد تا با دنیای عاری از دینداری سازگار گردند و به آنها اطمینان می ‏دهد که می‏توانند در رویارویی با تجربیات زمینی، آزادانه زندگی کنند.